Skip to Main Content
Header-afbeelding

Internationaal bestseller-auteur Isabel Allende (79) is nog lang niet uitverteld: “Zo lang ik een brein heb, zal ik schrijven”

Door de Kobo-redactie • april 20, 2021Interviews

26 boeken schreef ze, die in 42 landen vertaald werden, wereldwijd 75 miljoen keer over de toonbank gingen en in meer dan vijftien landen beloond werden met in totaal zestig prijzen.

Isabel Allende. De vrouw die doorbrak met Het Huis met de Geesten en een nimmer aflatende passie heeft voor de liefde, het huwelijk, het feminisme en het wereldwijd empoweren van meisjes en jonge vrouwen, waarvoor ze een eigen stichting heeft opgericht. Maar ook de vrouw die haar 28-jarige dochter verloor aan een stofwisselingziekte, en daarover het boek Paula schreef.

79 is ze nu – maar denk maar niet dat ze binnenkort achter de geraniums zit, want van al haar passies is schrijven haar grootste.

Op 20 april kwam haar nieuwste boek, Soul of A Woman (in het Nederlands: Wat wij willen – mijn leven als moeder, vrouw, feminist). Wij mochten de grootheid Allende er een paar vragen over stellen – en die kans grepen we natuurlijk met beide handen aan.

U heeft 26 boeken geschreven, meer dan 75 miljoen exemplaren verkocht en talloze internationale prijzen gewonnen. Je zou kunnen zeggen: meer valt er niet te wensen. Of wel? Is er nog iets dat u wilt winnen of is het meer: dat u wilt bereiken?

“Ik vind echt dat ik mezelf gelukkig mag prijzen om het feit dat ik mijn schrijven nooit gezien heb als een ‘carrière’. Ik houd er gewoon van om verhalen te vertellen, zo simpel is het. Het gaat me daarbij niet om het winnen van prijzen of verkopen van nóg meer boeken, maar om het plezier dat ik in het schrijven heb. Ik ben het dan ook van plan te blijven doen zolang ik een brein heb.”

In de Nederlandse vertaling van het boek is de ondertitel: Mijn leven als moeder, vrouw, feminist. Staan die rollen in willekeurige volgorde, of is er een rol die u het best past – en daarom een bepaalde plek heeft?

“Op de originele cover van het boek, geschreven in het Spaans – waaruit de Nederlandse versie vertaald is - staat (Soul of a Woman) ‘op ongeduldige liefde, lang leven en goede heksen.’ Dat beschrijft de kern van het boek eigenlijk beter dan mijn rol als een moeder of echtgenote.”
“Maar, om je vraag te beantwoorden, ik zou zeggen dat dit boek over mijn leven als vrouw en feminist gaat, niet over het moederschap of het huwelijk, al komen beide er wel in voor.”

Wat wij willen zou uw persoonlijkste boek ooit zijn. Bent u het daarmee eens?

“Het is zeer persoonlijk, maar ik heb twee autobiografieën geschreven die persoonlijker zijn: Paula en Som der Dagen.
Oh, en ook nog een andere korte biografie trouwens, over mijn leven in Chili - My Invented Country.

Feminisme speelt niet alleen een belangrijke rol in het boek, maar ook in uw leven. Ziet u een verschil in het belang van feminisme, als u het vergelijkt met toen u jong was? Of, om het anders te zeggen, is het feminisme nog steeds net zo hard nodig als zeg, vijftig jaar geleden?

“Feminisme is een revolutie, en zoals dat met alle revoluties gaat, beginnen die met woede en het verlangen naar verandering. Maar voor het vervolg is geen handboek of routekaart gemaakt. We moesten altijd improviseren, áltijd. We zijn zo veel kruispunten en obstakels tegengekomen, hebben talloze tegenslagen en momenten gekend waarop het erop leek dat de beweging was gestopt. En dan komt er altijd een nieuwe generatie jonge vrouwen die de worsteling met nieuwe energie te lijf gaat – maar er moet zo veel meer gebeuren.”
“De situatie van vrouwen in het westen is zoveel beter dan die van de meeste vrouwen in de rest van de wereld. Het feminisme heeft veel bereikt, en het feit dat niet álle doelen behaald zijn betekent niet dat het mislukt is. Het ultieme doel van feminisme is het patriarchaat vervangen door een management van de wereld, waarin vrouwen en mannen in gelijke aantallen en gelijke macht de beslissingen nemen. Maar daar zijn we echt nog lang niet.”

Ik heb twee dochters van negen en elf, en als ik naar een social medium als Instagram kijk, denk ik weleens: ik zou willen dat dat nooit was uitgevonden. Het gaat er daar soms zo hard aan toe. Aan de andere kant heeft het ook weer een verbindende factor. Wat vindt u van dit medium, in het licht van het empoweren van meisjes en jonge vrouwen?

“Toen mijn kinderen klein waren, bereikte de televisie Chili. Mijn ouders wilden niet dat hun kinderen daaraan werden blootgesteld omdat ze geen controle hadden over wat erop te zien was. Ik was het niet met hen eens. We kunnen onze kinderen niet beschermen tegen de altijd veranderende wereld. Wat we wél kunnen doen, is hen normen en waarden meegeven, hen leren kritisch na te denken en te kiezen voor het goede. Social media bieden grote voordelen en tegelijkertijd grote problemen – maar zijn uiteindelijk onvermijdelijk. Dus het beste wat we kunnen doen, is ermee leren leven.”

U gelooft groots in de liefde. Is die liefde ook de drijfveer geweest van het schrijven van Wat wij willen – en zo niet, wat dan wel?

“In Wat wij willen kijk ik terug op mijn leven als vrouw en feminist, op de oorlog tegen vrouwen, op het patriarchaat en het soort toekomst dat we voor onze kinderen willen. Ondanks dat de liefde heel belangrijk is in mijn leven, heb ik het boek niet uit liefde geschreven. Ik schreef het omdat ik boos ben en de wereld wil veranderen.”

Als u het vergelijkt met uw andere boeken, was het schrijven van Wat wij willen anders, en als dat het geval was, waarom?

“Al mijn boeken zijn anders. Ik heb vele genres uitgeprobeerd: van literatuur tot historische romans, van avonturenboeken voor jongvolwassenen tot korte verhalen, non-fictie, autobiografieën en zelfs een misdaadroman. Elk boek vraagt iets anders van je, er is geen formule voor. Ik heb het gevoel dat ik het wiel elke keer opnieuw moet uitvinden. Dat alles wat ik eerder geleerd heb, gewoon niet werkt op een nieuw project.”

Waarom moeten we Wat wij willen allemaal lezen? Wat is uw grootste souvenir aan de lezer?

“Allereerst, ik zou het vrij arrogant van mezelf vinden om te zeggen dat iedereen mijn boek moet lezen. Ik zou zeer dankbaar zijn als sommigen het desondanks doen, en dat het dient als opening voor een gesprek over wat vrouwen willen en wat vrouwen nodig hebben. Ik zou me vereerd voelen als mijn boek door boekenclubs geselecteerd zou worden en misschien wel door docenten. En door stellen, ouders en tieners en vrienden om over hun relaties te praten.”

Ik moet u dit toch vragen – ik ben tenslotte van Kobo – zit u in team #papierenboek of team #eReader? Heeft u er eentje trouwens? Ik ben niet beledigd als dat niet zo is – beloofd.

“Ik lees papieren boeken, maar ik moet tegelijkertijd zeggen dat de helft van wat ik lees op een eReader gebeurt. Het is zo fijn om, waar je ook gaat, honderden boeken bij je te hebben. Ik luister trouwens ook graag naar audioboeken. Het zou trouwens nog gaver zijn als er ooit een chip wordt uitgevonden die in je hersenen geplaatst wordt zodat je kunt lezen als je slaapt…”

Met het grootst mogelijke respect, veel vrouwen van uw leeftijd zouden - zoals we het hier in Nederland zeggen – lekker achter de geraniums gaan zitten. Maar u niet. Komt er een punt waarop u denkt: ik vind het wel mooi geweest, dit is mijn laatste boek?

“Zoals ik eerder al zei: ik ben niet van plan met pensioen te gaan. Ik ben bijna tachtig maar ik voel me sterk en gezond, betrokken bij de wereld en nog net zo gepassioneerd over de thema’s die ik als jonge vrouw ook belangrijk vond en ondersteunde. Ik houd nog net zo intens van de liefde, van mijn familie, van mijn huisdieren en het werk dat mijn stichting doet. Maar bovenal houd ik van schrijven. Dus nee, stoppen zit er niet in.”

Credits: Lori Barra

Wil je contact met ons opnemen?

If you would like to be the first to know about bookish blogs, please subscribe. We promise to provided only relevant articles.